ΓΛΥΚΕΣ ΝΟΣΤΑΛΓΙΕΣ ΚΟΥΡΑΜΠΙΕΣ Ή ΜΕΛΟΜΑΚΑΡΟΝΟ
Υπογράφει : ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ ΚΑΛΛΙΑΣ
Κλείσε τα μάτια σου και βάλε μία δόση από μέλι. Ρίξε από πάνω μπόλικα καρύδια. Την κανέλα, κράτησε την, για μυστικό. Έπειτα πιάσε και πέτα ψηλά την άχνη . Τόσο που να δώσει γύρω σου, μια εικόνα, γεμάτη από γεύσεις κι αρώματα. Μην ανοίξεις ακόμα τα μάτια σου. Δώσε χρόνο, σ’ όλες τις αισθήσεις σου, να θυμηθούν.
Τι; Εκείνα τα χρόνια σου τα παιδικά. Εκείνα τα χρόνια όπου, η περίοδος των Χριστουγέννων, είναι γεμάτη με χρώματα και μυρωδιές. Γιατί Χριστούγεννα, χωρίς μελομακάρονα και κουραμπιέδες, δε γίνεται.
Κι άσε το μυαλό σου να ταξιδέψει. Σε μία εποχή, όπου η γιαγιά ή μαμά σου, σε βοηθούσαν να χαθείς ανάμεσα στην αναζήτηση της ταυτότητας αυτών των γλυκισμάτων, προκείμενου να σε πείσουν να μη φας πολύ.
Αρχίζοντας απ’ τις κουζίνες της Μέσης Ανατολής - με αρκετές στάσεις ανάμεσα στο ζύμωμα – για να φτάσουν στην Ευρώπη , προκειμένου, να καταλήξουν σε έθιμα νεκρώσιμων τελετών στην αρχαία και μεσαιωνική Ελλάδα.
Θα σου πουν ιστορίες για χώρες που διεκδικούν την πραγματική «καταγωγή» του κουραμπιέ, αρχίζοντας απ’ την Περσία , όπου σαν άλλος τυχοδιώκτης σκόρπισε τη συνταγή μέσα απ’ την άχνη του, σε Ανατολή και Βαλκάνια. Για να φτάσουν στον «kurabiye» στα Τουρκικά, δηλαδή μπισκότο, ή σε «άπταιστη» ελληνική μετάφραση κουραμπιές.
Θα ξεχάσουν όμως να σου πουν ότι αυτό είναι ένα γλύκισμα, χωρίς πασπαλισμένη ζάχαρη. Γιατί το σημαντικό, στην υπόθεση, είναι ότι το καλώς όρισμα του έγινε απ’ την χώρα μας, όταν άνοιξαν οι αποσκευές των προσφύγων απ’ την Μικρά Ασία και συγκεκριμένα απ’ την Σμύρνη.
Την άχνη θα σου πουν, στο τέλος, την προσθέσαμε εμείς. Σαν ένδειξη χαράς μέσα στο σπίτι σαν ένα γλύκισμα, παντός καιρού και συμβολισμού σε κάθε γιορτή, με ευχή την ευδαιμονία.
Για να συνεχίζουν να σου μιλούν για τον πρόδρομο των φινετσάτο μακαρόν. Προκειμένου να σε μπερδέψουν με την εικόνα των μελωμένων σπαγγέτι, σαν μία λέξη με κοινή ετυμολογική ρίζα που ακούει στη λέξη «μακαρία». Για να σε πείσουν, πως ήταν ένα ζυμαρικό, που προσφερόταν σε κηδείες για χάρη του μακαρίτη.
Κι ενώ χάζευες, αυτό το σιρόπι που απλωνόταν παντού επάνω τους, συνέχιζαν να σου μιλούν και για ένα είδους άρτου με κοινή ονομασία τη λέξη «μακαρία». Όπου αργότερα πρόσθεσαν αυτό το σιρόπι με μέλι, με αποτέλεσμα στη πάροδο του χρόνου, να προκύψει το γνωστό πλέον για σένα μελομακάρονο.
Κι εκεί που όλο αυτό πραγματικά σου δημιουργούσε απορίες, ερχόταν σαν ιστορία, η γιορτή του Ήλιου που γιορταζόταν στην Αρχαία Ελλάδα στα τέλη Δεκεμβρίου. Ότι κατά κάποιον τρόπο τα Χριστούγεννα αντικατέστησαν τη λατρεία αυτή του Ήλιου με το Χριστό ως Θεανθρώπου, φτιάχνοντας γλυκά από ύλες, κοινές με τα σημερινά μελομακάρονα.
Κι αν απ’ όλα αυτά στο πέρασμα των χρόνων, κρατάς το πιο ουσιαστικό και αληθινό, είναι κι η κατάλληλη ώρα για ν’ ανοίξεις τα μάτια σου. Κράτα δυνατά μέσου εικόνες, μυρωδιές και στιγμές. Άλλωστε αυτό είναι και τα Χριστούγεννα. Οι αναμνήσεις σου.